İMAN YOLUYLA LÜTUFLA KURTULDUK

 "Kilise" kelimesi Yunanca "ekklesia" kelimesinden gelir; bu da özel bir amaç için toplanmış dini bir topluluk anlamına gelir. Hıristiyan Kilisesi de Tanrı tarafından çağrılan ve Mesih uğruna bir araya gelenlerden oluşan bir topluluktur. Dolayısıyla kilise Mesih'e inananların, O'na iman ederek Tanrı'nın krallığına, Tanrı'nın ailesine, Tanrı'nın Kilisesi'ne dahil olanların birliğidir, cemaatidir. 

Kilisenin Başlangıcı

Kilisenin başlangıcı, Mesih henüz yeryüzündeyken, ilk takipçileriyle (havarileriyle) birlikte gerçekleşmiştir. Mesih göğe yükselmeden birkaç dakika önce, takipçilerine mesajını/kurtarma işini dünyanın her köşesine yayma gibi yüce bir görev verdi. Tüm insanların bağışlanma, kurtuluş ve sonsuz yaşama kavuşabilmeleri için kendisine iman etmeleri onun isteğiydi ve hala da öyledir. Mesih'in göğe yükselişi vesilesiyle yaklaşık 500 imanlı bir araya geldi. Kısa bir süre sonra, Pentekost'ta kiliseye yaklaşık 3.000 kişi eklenmiştir (Elçilerin İşleri 2). Sonra yaklaşık 5,000 kişi daha eklendi (Elçilerin İşleri 4). Mesih'in öğrencileri müjdeleme emrini ciddiye aldılar. Öyle ki, birkaç on yıl içinde Afrika, Küçük Asya ve Avrupa'nın çeşitli bölgelerine dağılmış olan Hıristiyanlar vardı. Bu dönemde en çok öne çıkan müjdeci Aziz Pavlus olmuştur.

Gelişme

 İmanlı Mesih İnanlılarının ön planda olmasıyla Mesih'in müjdesi yayıldı ve birçok insan İsa'ya kurtarıcıları olarak inandı. Birçok zulme ve birçok kişinin inançları uğruna öldürülmesine rağmen, Hıristiyanlık birçok yerde gelişti. Ancak yıllar geçtikçe ve Kilise büyüdükçe, genellikle yanlış ve çıkarcı Hıristiyanlar tarafından ortaya çıkarılan birçok sorun da ortaya çıktı. Bu sorunlar yapısal, siyasi ve özellikle de doktrinsel nitelikteydi. Böylece, yüzyıllar boyunca, kilisenin öğretilerine çeşitli doktrinsel yaklaşımlar sızmış ve onu Mesih'in gerçek müjdesinden uzaklaştırmıştır. Dindar ve ilgili Hıristiyanlar kiliseyi Mesih'in öğretisine geri döndürmek için çeşitli girişimlerde bulunmuşlardır. Bunlar arasında Augustine, Peter Waldo, John Wycliffe ve John Huss sayılabilir. Ancak çok azı başarılı oldu. Hata ve kişisel çıkarlar devam etti. Ve daha da büyüyecek gibi görünüyorlardı.

Reformasyon

Martin Luther adında bir Alman keşiş sahneye çıktığında durum kritik bir noktadaydı. İmanlı bir Hıristiyan olmakla ilgilenen Luther, kısa süre sonra kendisini iki temel sorunla karşı karşıya buldu. Birincisi: iyi işlerle kurtuluşa dair (yanlış) doktrini bir türlü anlayamıyordu. Çok uğraşmasına rağmen Tanrı'nın huzuruna kabul edildiğini hissedemiyordu. Ta ki Kutsal Kitap'ın bunun tam tersini söylediğini keşfedene kadar: "İmanla aklanan yaşayacaktır."  (Romalılar 1.17). Başka bir deyişle, kurtulmak ve Tanrı tarafından kabul edilmek için Mesih'e inanmak yeterliydi. İkinci sorun: Kilise günahların bağışlanması konusunda merkantilist bir sistem uyguluyordu. Belli bir miktar para ödeyerek, inananların Araf'taki cezalarının azaltılacağı söyleniyordu. Bu prosedür, giderek artan bir güç ve lüks içinde yaşayan Papa ve piskoposların hevesli cepleri için kârlı bir iş haline geldi. 

Sessiz kalamayan Luther, 31 Ekim 1517'de Kilise'nin suiistimallerine ve özellikle de endüljans satışına karşı 95 Tez'ini Wittenberg'deki kale kilisesinin kapısına astı. Bu Tezlerin içeriği kısa sürede her yerde patladı. Bunun üzerine Luther, kendisini doğrulardan vazgeçirmeye ve Kilise ve Papa'ya yönelik eleştirilerini geri çektirmeye çalışan sivil ve dini otoritelerle çeşitli teolojik tartışmalara girdi.

Luther 1520 yılında Papa tarafından aforoz edildi ve aynı yıl aforoz kararını halka açık bir meydanda yakarak dönemin Roma Katolik Kilisesi'nden koptu. 1530 yılında Luther ve sadık yoldaşı Melanchthon tarafından Augsburg İtirafı yazıldı. Bu belge Luteryen öğretileri özetliyordu. Luther'in Katolik Kilisesi'nde reform yapma ideali yavaş yavaş bastırıldı ve Reformcu, takipçileriyle birlikte İncil'in gerçeklerine sadık kalmak isteyen ayrı bir Hıristiyan grubu oluşturmak zorunda kaldı. Böylece Luteryen veya bilinen başka ismiyle Protestan Kilisesi doğdu.